Een mens is een gewoontedier.
Soms houden we vast aan gewoontes, zelfs als deze ons eigenlijk niet of slechts weinig vooruit helpen. Alles waarmee we niet vertrouwd zijn, kan in eerste instantie ongemak of angst oproepen. (Of tegenovergesteld, we worden roekeloos, en dat levert meestal ook niet het beoogde resultaat op)
Er wordt wel eens gezegd dat groei buiten je comfortzone ligt. En dat is meestal ook het geval voor heling. We hebben bij wijze van spreken de draak in de ogen te kijken. Dat waarvoor we het liefst weg willen lopen.
Toch is dat de weg. En daar is soms (veel) moed voor nodig. Het is de weg van de held(in). Het is een innerlijke weg, die best stap voor stap gegaan wordt. Zodat het behapbaar is en blijft.
Op die manier leren we ons zenuwstelsel dat het ok is om alles te voelen, zonder daarbij te vluchten, dicht te klappen of te bevriezen. Zonder dat we uit de verbinding gaan met onszelf en met de ander.
Dat kan via inzicht, maar in veel gevallen is ook een lichamelijke benadering nodig, zoals yoga, chi kung, adem of andere lichamelijke benaderingen (massage, ...).
Voelen dus wat wil gevoeld worden, zonder eindeloos te blijven hangen in het verhaal.