Kwetsbaarheid en moed, ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Je hebt immers een grote portie moed nodig, om kwetsbaar te durven zijn..
Volgende tekst, een toespraak - bekend als 'de man in de arena' - die Theodore Roosevelt hield in de 20ste eeuw, vind ik zeer inspirerend. Het is vooral een inspiratiebron om mijn hart te blijven openen en mijn dromen te blijven volgen. Het loopt immers niet altijd van een leien dakje.
En uiteindelijk is het niet het aantal keren dat je valt dat telt, maar wel het feit dat je telkens weer opstaat..
'Het is niet de criticus die telt,
niet diegene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt,
of wat de man van de daad beter had kunnen doen.
De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat,
besmeurd met stof, zweet en bloed,
die zich kranig weert,
die fouten maakt,
en keer op keer tekortschiet,
omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is
die desondanks toch probeert iets te bereiken,
die groot enthousiasme en grote toewijding kent,
die zich helemaal geeft voor de goede zaak,
die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse verrichting proeft,
en die, als het tegenzit en als hij faalt,
in elk geval grote moed heeft getoond..
Ik nodig je uit om deze tekst te laten bezinken en vooral een inspiratiebron en een uitnodiging te zijn om de (innerlijke) criticus los te laten en je hart en je dromen te volgen, open te durven zijn over wat je voelt, je kwetsbaarheid te durven delen, hulp te durven vragen ...
Steeds welkom met alles wat is!
Ik vier je moed om, voorbij je angst, je kwetsbaarheid te durven tonen..
Individueel of in groep..